Mijn ouders, beide hardwerkende middenstanders leerden mij en mijn twee toffe broers dat je, als je wat wilt bereiken, er hard voor moet werken. Dat is dan ook wat wij allemaal doen, al heeft de één meer zijn hart gevolgd dan de ander.
Er moest namelijk worden voldaan aan een beeld dat onze ouders voor ogen hadden, omdat zij dachten dat dit juist was. Mijn broers en ik moesten voldoen aan verwachtingen en dat leverde wel eens spanningen op.
Dit is geen klaagzang. Ik heb naar mijn gevoel een prima jeugd gehad. Een belangrijke les was dat je weliswaar uit hetzelfde nest kunt komen en daardoor ergens hetzelfde bent, maar vooral ook heel verschillend.
Toen ik uitvloog dacht ik het allemaal wel te weten, al bleek natuurlijk snel dat je op zo’n moment eigenlijk nog helemaal niets weet. Het eigen leven begon met keuzes maken die soms goed of soms slecht uitpakten. Ik keek wat de wereld te bieden had en ging geregeld op mijn gezicht.
Relatie hier, huisje daar en zo wisselde dat nog wel eens. Allemaal leerwegen, weer terug moeten naar het ouderlijk huis, helemaal opnieuw beginnen, meer geld uitgeven dan kon, maar uiteindelijk was alles weer opgeruimd. Dat ging niet in alle gevallen zonder hulp, want sommige dingen kun je als mens alleen, voor andere dingen heb je anderen nodig.
Ondertussen heb ik veel mensen leren kennen die voor langere dan wel kortere tijd een rol speelden, en in een aantal gevallen nog, in mijn leven.
De basis lag voor mij altijd in mijn werk.
Met alleen inzet was ik er zeker niet gekomen. Veel hulp had ik ook van een portie geluk en de juiste mensen die mijn pad kruisten.
In al die dingen en mensen die in mijn leven samen kwamen ligt de basis van mijn motivatie om een bijdrage te leveren aan de lokale politiek. Daarbij wil ik vooral opkomen voor de mensen die dat zelf niet kunnen. Het is mijn stellige overtuiging dat de politiek is gebaat bij een stevig sociaaldemocratisch vangnet.
Dit had ik overigens nooit kunnen doen als ik Mark de Koning, de fractievoorzitter van de Partij van de Arbeid Hoeksche waard niet via mijn werk was tegengekomen. En dank ook aan de fractie en het partijbestuur voor het gestelde vertrouwen.
Schulden, armoede, ziekte, plots veranderende thuissituaties voor kinderen of volwassenen zijn ingrijpende ervaringen. Te vaak wordt de burger gezien als klant in plaats van als inwoner naar wie moet worden omgekeken door een zorgzame overheid, die niet formalistisch is, maar oog heeft voor de menselijke maat.
Er is naar mijn mening te vaak sprake van kilte, van een gebrek aan bekommernis om een groep waartoe je niet behoort, de houding dat regels nu eenmaal regels zijn, een neiging die we als gemeente zouden moeten bedwingen. Te vaak wordt mensen zonder goede redenen de hulp onthouden die zij nodig hebben.
Ik zou aan deze raad en aan dit college willen vragen om meer durf te tonen, meer fantasie te hebben, buiten de gebaande paden te treden en van de gemeente geen gesloten beleidsbolwerk te maken. De tijden veranderen en we kunnen alleen mee als we voortdurend vernieuwen.
